Piše Roberto Rauch
Starice na groblju
Starice su sporim, pingvinastim hodom prolazile grobljem, a jutarnje zimsko sunce položilo se na njihove srebrne kose nalik kacigama. Ovakvih se dana moglo razabrati koji živi brinu za svoje mrtve: sjali su se uglancani keramički spomenici, još zapuštenije izgledala grobna mjesta prljava od zemlje, iz kojih je raslo šipražje kao iz raspadnutih tijela pod njima. Zrakom su se miješali miris čempresa i vlažne zemlje, zvuk nedalekih auta i potpune tišine, živog sunca i mrtvih ljudi.
